مطالعه قسمت اول دستورالعملی برای بازیافت
این مقاله قسمتی دیگر از مبحث دستورالعملی برای بازیافت را شرح می دهد. پیرولیز تایر یک فرایند جدید نیست، اما توسعه ی کارخانه ای در مقیاس بزرگ و با توجیه مناسب اقتصادی و چند منظوره امری جدید می باشد. با تطبیق دادن تکنولوژی شناخته شده و اثبات شده یی که در کوالیت (Colite) از آن استفاده شده بود، مهندسان و کارکنان فنی با موفقیت توانستند باتری های موجود را برای استفاده در محفظه های پیرولیز جدید، تغییر دهند. محفظه های متوسط آهنی که در هر کدام ۲۰ اما باتری قرار دارد، با حدود ۳۵۰ کیلوگرم حدا تایر فشرده شده پر می شوند. با استفاده از گاز تولید شده از این فرایند، حرارت از طریق یک اتاقک تشعشع -که از آجرهای سرامیکی ساخته شده- تأمین می شود. همانند فرایند کربنیزاسیون، این فرایند نیز بیشتر به صورت یک فرایند پخت آهسته است تا یک احتراق.
دمای این مخزن بسته که پیرولیز در آن اتفاق می افتد در حدود C° ۶۵۰ می باشد، بنابراین قادر است تشعشعات جوی را به حداقل برساند. مواد فرار موجود در تایر – که در حدود ۶۰٪ آن را تشکیل می دهند- ، همزمان با تجزیه‌ی حرارتی تایرها از آن مشتق می شوند که حاصل آن استحصال گاز و نفت می باشد و ته مانده‌ای از جنس زغال نیم سوخته و فولاد به جای می ماند.
این فرایند بازیافت از لحاظ تولید گاز مورد نیاز خودکفا (sufficient -Self) می باشد. گاز استحصال شده از این فرایند حاوی هیدروژن، هیدروکربنهای آلیفاتیک، اکسیدهای کربن و دیگر گازهای هیدروکربنی است و از ارزش گرمایی معادل ۴۲ مگاژول در متر مکعب برخوردار می باشد. این گاز پس از پاکسازی و خنک شدن با گازهایی که از فرایند کربنیزاسیون زغال (Colite) به دست می آید مشابه بود و این امکان وجود دارد که با هوا مخلوط شوند و پس از رقیق شدن در چرخه ی کربنیزاسیون/پیرولیز مجددا مورد استفاده قرار گیرند.
در این فرایند پس از گذشت ۸ ساعت، محفظه ی متوسط آهنی برداشته می شود و به جای آن یک محفظه‌ی تازه -که مملو از تایر است- گذاشته می شود، که این خود باعث عملکرد مداوم و گروهی باتری می گردد.
بعد از خنک شدن به مدت ۸ ساعت دیگر، محفظه‌ی آهنی خالی می شود و ته مانده‌ی زغال نیم سوخته و آهن به آسانی جدا می شوند.
ارزش گازهای استحصال شده از این فرایند، صرفه‌ی اقتصادی کار روی این فرایند را نشان می دهد. تجهیزات جمع آوری، پاکسازی و ذخیره سازی گاز نیز از قبل در محل کارخانه مستقر بوده اند. این فرایند بازیافت به طور ذاتی از لحاظ انرژی خودکفا می باشد و هزینه‌ی تأمین انرژی و یا سرمایه گذاری اضافی را به کارخانه تحمیل نمی کند.
ته مانده‌های جامد حاصل از این فرایند نیز با خرد کردن و الک کردن لرزشی جدا خواهند شد. نتیجه ی این فرایند، خرده سیم های فلزی است که جمع آوری و به فروش خواهد رسید. زغال نیم سوخته ی باقی مانده از این فرایند عمدتا از دوده ی سیاه تایرهای سوزانده شده ی اولیه و پرکننده های غیرآلی که حاوی حدود ۳٪ یک ماده ی فرار و ۱۰٪ خاکستر می باشند، تشکیل شده است. بنابراین طبیعت ماده و انعطاف پذیری فرایند کوالیت است که زغال نیم سوخته‌ی باقیمانده را به عنوان جایگزین زغال عادی مورد مصرف در کارخانه نماید. اما، ارزش زغال نیم سوخته و توان بالقوه‌ی این فرایند بازیافت، تنها به این کاربردها محدود نمی شود بلکه می توان از ته مانده‌ی این فرایند در تولید برخی از محصولات لاستیکی نظیر دوده‌ی درجه ی پایین استفاده ی مجدد نمود. نکته‌ی جالبتری که تحقیقات در این زمینه نشان داده، آن است که این ته مانده‌ی زغالی بالقوه قادر است به عنوان منبعی برای کربن فعال (Activated Carbon) برای تصفیه‌ی پسابها و یا تأمین بخار (در نیروگاهها) مورد استفاده قرار گیرد.
نفت بازیافت شده، دارای وزن مخصوصی حدود ۹/0، ارزش گرمایی در حدود ۴۲ مگاژول در کیلوگرم می باشد و نیز مقدار گوگرد موجود در آن پایین بوده و به حدود ۱% می رسد. بنابراین این نفت می تواند به عنوان یک منبع انرژی قابل تجدید و یک جایگزین برای سوخت های رایج مایع مورد استفاده قرار گیرد. این نفت از سوی “دانشگاه لیدز” مشابه “نفت خام برنت” دانسته شده است و در آن مقادیر زیادی “لایمونن”، “تولوئن اکزیلن” و دیگر هیدروکربنها تشخیص داده شده و نیز بر قابلیت اختلاط آن با نفت خام تأکید شده است.
ابداع فرایند پیرولیز زغال نیم سوخته (Colite) یک پیشرفت مهم می باشد. این فرایند به صنایع تایرسازی کمک می کند که تایرهای ضایعاتی را با روشی که مسائل زیست محیطی به دنبال نداشته باشد، انبار کنند و از بازیافت مجدد بسیاری از عناصر تشکیل دهنده ی این ضایعات اطمینان حاصل نمایند.
کد خبر: ۱۰۰۱3
گردآورنده: جواد امیری
منبع: خبرنامه صنعت لاستیک ( شماره ۱۱)
نظر بگذارید